2012

For a change I am not going to write about 2012, but share some of my best from the year.

 

I made it! My BA exam. About discriminations of minorities (muslims) within the Danish health care system, and how nurses can inform them the best way.

Happy Nurse. 19th of January - graduation day! I was so proud that day, making it, at the age of 22.

The best way to celebrate! Travels! A week after my graduation I went traveling, with first stop in UAE!

With new (cs) friends. Camping in the desert of UAE.

From UAE I traveled to Thailand and stayed 3 days in Bangkok, before making my way to Cambodia. First stop: Angkor Wat. Second stop - A town on south coast where my uncle Kristinn lived. Here enjoying our day snorkeling, fishing and relaxing at the beach + getting sunburned!

From Cambodia I made my way to Malaysia. I didnt plan to spend any days in Kuala Lumpur, but go straight to Tioman Island. Happy about changing my plans, and get to know my silly hosts, where I surfed at for 5 nights instead of only 1!

The best feeling ever! Relaxing and no worries at all. Tioman Island, ABC. (Malaysia).

After 2 weeks in Malaysia, I did fly from Kuala Lumpur to India. At first, I didnt plan to visit India, but I am oh so happy about my change of plans! I LOVE India! Can´t wait to go back. 2 weeks there is far from being enough.

Back home.. The only reason for stopping my travels after 6 weeks was my good friends wedding party. Congratz to Nathalie and Karim! :)

Back to Normal life. Moving! I´ve been waiting so long to move and change place. And here I finally got it :)

One of the new years resolutions for 2012: Make home. Here it is!

mmmm Iceland! At midnight! In june. Love the 24/7 daylight. Not to be missed.

And this is the best! I attended Daniels first Birthday party!

My love. Baby brother Daniel.

Berlin with Maria - doing free hugs at Alexanderplatz.

These 2 boys deserve a picture as well. Spent quite a lot of time with them 2012 :)

Oh! He´s here! My dads, Daniels and Sæþórs visit in Denmark in September. First time at the amusement park togehter with our grandparents, dad and 3 out of 4 siblings. Family quality time.

Yearly trip with Danish friends ;) This year we went to Ystad. A town in South sweden where 2 of the girls work(ed) as a nurse.

Another jumping picture in Sweden. This time in Gothenburg! :) Beuatiful Islands!

My love for UAE. Loved my first stay in January, so I had to go back :) November 2012 - in Abu Dhabi.

CS meeting in Copenhagen. CS has been big in my life since 2008. I have 1000x of pictures of my hosts, surfers and meetings. But this night was a little special one :) 17th of November. (ooops! Now with dark hair;))   

EArly December. Unfortunately I couldnt go back home for Christmas, but had the change to visit in start of the month, and got my holiday mood there :) Here having dinner with my family at home.

Christmas eve with friends. Drinks, games, good food and great friends. Can't get much better than so!

What a year! I definiately had my ups and downs. But over all it was great :) I'm looking forward to a great healthy year, full of love, respect and peace.  

nýútskrifuð hjúkka!

Síðustu 7 mánuðir hafa verið erfiðir!
Skilnaður – þó það hafi kannski ekki reynt mikið á, enda algjörlega staðföst í rétta valinu en þá er ferlið langt. Við hættum saman í júní en enn 2 mánuðir eftir á pappírum. Við erum samt góðir vinir, ennþá. Þar til fólk minnir mig á nýju kærustuna hans (sem hann flutti inn til 2 vikum eftir hann flutti héðan). Pirr. Hann er samt ágætur ... bara ekki í sambandi með mér ;)

Vera laaangt frá fjölskyldunni. Sjá litla bróður dafna og vaxa – í gegnum myndir og video á facebook. Ég þakka samt endalaust fyrir hvað Sally (kærasta pabba) ( og pabbi) leyfa mér að „taka þátt“ og fylgjast vel með. Það hefur líka hjálpað að ég eyddi 2 vikum síðasta sumar og 3 vikum í haust heima á Íslandi.

Samviskubit yfir .. að vera ekki nánari fólki (og meira til staðar) hjá góðu fólki í gegnum veikindi! Ég er snillingur í omsorg fyrir fólk sem ég þekki ekki. Og ég er snillingur í að „hlaupa burt“ þegar náið fólk verður veikt. Og hef svo samviskubit yfir því! Ég hræðist veikindi, og á svooo erfitt með að sjá fólkið „mitt“ veikt, og enda því oft á að hafa lítið samband. Er samt að vinna í þessu ...

Ritgerð! Minnir á þegar ég skrópaði í ensku tímana, því ég gat bara ekki! Eyðilaggði hellings af blöðum, og var ýkt pirruð út í sjálfa mig fyrir að geta ekki! Ég reyndi, en jiminn hvað það var erfitt. Og þannig hefur mér liðið síðustu vikurnar. Langaði að henda ritgerðinni í ruslið. Ég var engan veginn sátt, og vissi algjörlega að ritgerðin mín yrði mjöööög líklega ekki jafn góð akademisk og hjá samnemendum – dönum! Og þó ég vissi hvað væri að,þá gekk ekkert of vel að samþykkja að ég gæti ekki gert betur en ég reyndi.

Líkami og sál. Ég fór í kleinu þegar leiðbeinandinn minn benti á að ég ætti að senda inn veikindaleyfi. Ég hafði eytt dögum á spítalanum, var í hjartarannsóknum (sem ekkert finnst úr, nema þetta „venjulega“), mörg yfirlið og 3x sýkingar. Ég skammaðist mín að hringja í lækninn minn, og var viss um að ritarinn þekkti röddina mína, ég var farin að hringja svo oft. Lyfin við sýkingum gerðu svo að ég lá í viku vegna ógleði (og verkja). Hvað gerði ég? Harkaði af mér, og missti allan mátt. Mátti svo taka mig sjálfa í gegn, og gera ekkert þar til ég var orðin hress aftur – svo ég gæti haldið áfram með ritgerðina mína, án veikindaleyfis! Og það virkaði. Líkami og sál framyfir allt annað!

Léttingur. Í öllu ferlinu tókst mér að flá af mér 25kg. Með réttu matarræði! Voilá, sko mig!

Og einhvern veginn gekk allt upp! Og ég geri mig tilbúna til að útskrifast sem hjúkrunarfræðingur á morgun! Sko mig. Þetta gat ég!

- 58.3kg!

8.7kg eftir!

I know I'm not finished, but few pictures sure help with the motivation! It took years! But all worth it :) It was hard. but it will be harder to keep it this level!

 

 

 My confirmation dress. Size 22 - compare to my size 16/14 today :)

Allt í einu falleg! ..

... með mikilli vinnu og erfiðum er ég nú sátt (hálf) við sjálfa mig!

Ég er enn stór, með ljót brjóst og tær, ég er enn algjör frekja, ég er þrjósk, ég er óþolinmóð, engar augabrúnir og ég er slæm af afbrýðissemi! En ég er samt sátt.

Og þó ég hafi litla sem enga stór-hæfileika þá er ég góð í því sem ég geri. Ég er ánægð með það sem ég hef, ég á góða að – sem eru alltaf til staðar fyrir mig og þarf mikið til að eyðileggja góðu dagana mína.

Ég er ekki fullkomin, en ansi nálægt því!

... Vildi bara láta ykkur vita að lífið er æðislegt! :) Vona það sama fyrir ykkur

 

Allt annað líf! :)

Síðan í maí hef ég tekið 2 af mínum stærstu ákvörðun.

 - Byrja í fráhaldi
 - Skilja við manninn minn!

 Ég veit ekki hvor ákvörðunin var erfiðari. En í stuttu máli hefði ég aldrei tekið stóra skrefið ef ég hefði ekki byrjað í fráhaldi, sem ég þakka fyrir á hverjum degi. 

 Ég byrjaði 7.maí. Fyrsti vigtunardagur. Ég vissi svosem alveg hvað ég var þung, svo talan kom ekkert á óvart, en var náttúrulega allt of há fyrir annars heilbrigða manneskju. Svona næstum allavega. 

 Síðan þá eru komnir 3 mánuðir, 92 dagar! og ég hef staðið mig með prýði, og er ótrúlega ánægð. Það var erfitt í fyrstu með engan sykur - eða hveiti. Hvað á ég að borða í stað brauðs?? Eftir 2 vikur var matarræðið komið í vana, og ég sakna einskis lengur. Ég reyni að einblýna á allt það sem ég má borða / drekka í stað þess sem ekki má. Ég hef samt val. Ég get borðað það sem ég vil - en þá er ég ekki lengur í fráhaldi. Ég held mig við rétta valið. 

 Eftir nokkrar vikur í fráhaldi einbeitti ég mér meir og meira á hvað ég virkilega vildi í lífinu. Ég og Ato áttum okkar vandamál eins og flest pör. Ólíkt öðrum gátum við ekki unnið úr þeim, og tókum svo að hluta til sameiginlega ákvörðun um að hætta saman. Við skrifuðum undir pappírana nokkrum dögum seinna og hann flutti út sama dag. Og ég veit að þetta er ein besta af því sem ég gert!

Eftir að hann flutti hef ég öðlast annað líf. Ég geri það sem ég vil, og mér líður vel! Eitthvað sem er langt síðan ég gat sagt, og meint það.  
Fyrstu dagarnir voru erfiðir, í þeirri meiningu að ég hélt það væri eitthvað að mér að sakna hans ekki ... Það styrkti samt hugann og ég var því meira viss um að þetta væri það rétta. 

Það kemur fyrir að ég sakni að hafa einhvern hérna heima. Öryggið og vaninn alveg að fara með mann! Smá munur að sofa alltaf ein eftir að hafa haft einhvern heima í nokkur ár.  Fyrir utan þess söknuðs er lífið frábært! :) 

 

Í mínu nýja lífi hef ég svo ákveðið að breyta til hellings. Ég ætla að hafa skipulag á lífinu, og ég ætla að öðlast meiri þekkingu á lífinu, heiminum og sjálfri mér! Veit bara ekki enn hvernig ég ætla að fara að því, en það kemur.
Ég byrjaði samt á að skrá mig í frönsku námskeið í vetur. Það tekur 1 kvöld í viku. Svo ætla ég að vinna 1-2 kvöld í viku, ásamt því að skrifa loka ritgerðina mína fyrir skólann, sem ég á að skila fyrstu vikuna í janúar á næsta ári ...

Svolítið ótrúlegt fyrir mig, sem vil plana allt! að ég veit ekkert hvað ég vil eftir janúar. Atvinnumöguleikar fyrir nýútskrifaða hjúkrunarfræðinga eru ekkert of stórir hérna. Í nýrri rannsókn eru bara 35% sem fá vinnu - og ég ætla að sjálfsögðu að vera ein af þeim. Og þá byrjar lífið af fullri alvöru, eða hvað?? 

 Afhverju að bíða til janúar, frekar en að lifa í núinu og njóta þess! 

 Njótið restina af sumrinu, það ætla ég að gera! 

 

 

 

Sestu nú hjá mér, lille skat!

Ég vinn á æðislegum stað - ef ég einblýni ekki of mikið á ákveðna aðila. Það kemur fyrir að ég verði þreytt á að lyfta fólki í 7.sinn upp í rúm/á klósettið/ í hjólastólinn; allt á 3 tímum, en með smá sögum og brosum með elsku fólkinu gleymist það fljótt.

Ég byrjaði þar sumarið 2009. Fékk margar ábendingar á að hjálpa ekki fólki of mikið þar sem þetta væri endurhæfingadeild og fékk svo í lok ársins formlega kvörtun yfir að vera of góð, þar sem ég væri í ákveðnu uppáhaldi hjá sumum! Ég tók mig á, vann vinnuna mína enn betur, en fékk ennþá komment um fína brosið mitt, og endalausa þolinmæði mína (þeir sem þekkja mig best þekkja víst hina hliðina mína) þannig þó ég fékk ekki alla mína útrás fyrir (of mikla) hjálpsemi þá var ég (næstum) alltaf sátt og ánægð eftir vinnudaginn. 

 Og jesús jón hvað ég hef lært mikið! Ég sem gat varla snert fólk og þorði varla að tala! Ég man eftir fáeinum atvikum þar sem ég hef stórlega íhugað hvort þessi vinna sé fyrir mig, en svo koma allar góðu minningarnar upp og ég er viss um að þetta sé þar sem ég á að vera næstu mánuðina allavega.

Yfir páskafríið vantaði að sjálfsögðu starfsfólk, og ég gerði mitt besta. Eftir langan erfiðan morgun og hlaup fram og tilbaka úr eldhúsinu yfir í borðstofuna þá kallaði einn íbúinn sem er með mikla heilabilun, til mín frá ganginum (hann situr stundum þar og borðar) :"Elsku lille skat, ekki vera svona leið! Komdu nú og sestu hjá mér, það er nóg pláss" - og benti svo í kjöltuna sína!

Ég og samstarfskona - sem sat við hliðiná manninum, brostum út í eitt, og ég þakkað fyrir gott boð, en yrði að eiga það inni hjá honum.

Sá dagur var ekki lengur erfiður, eða leiðinlegur. Eitt lítið komment fékk mig til að brosa restina af deginum :) ... og enn nokkuð mörgum dögum seinna. 

Píkutal!

Ég er þessi feimna týpa, en af einhverjum ástæðum er óeðlilega auðvelt fyrir mig að tala um píkur. Píkur hér og þar, við alla og enga (svona þegar ég dett í píku rökræður við sjálfa mig), hægri og vinstri. Píka, píka, píka.

Hef aldrei skilið það vandamál að vera ekki innan fullkomna lúksins. Við hvað mæla konur!?? Hvað er fullkomin píka? Ég get breytt mörgu á líkamanum mínum (án aðgerða), en píku breytingar eru erfiðar. Og hverjum er ekki sama? Og þó það væri til hin fullkomna píka, litarhaftið, stærð, lögun, hverjum langar þá að hafa alveg eins píku og vinkonan og nágranninn? Afhverju er fjölbreytnin ekki leyfð eða samþykkt? Ég er allavega sátt við mína píku, en þú? Það þýðir samt ekki að allskyns vandræði eða sjúkdómar hoppa framhjá píkunni og þú garanteruð um hamingjusamt vandræðalaust píkulíf. 

Ég er ein af þeim ”heppnu” sem byrjuðu á kvensjúkdóma-feril minn mjög ung, eða rúmlega 15 ára. Fékk vinkonu mína með til kvennsa og útpældi ALLT sem gæti gerst. Sat á biðstofunni með smá stresshnút í maganum. Þegar ég kom inn á stofuna breyttist einhvern veginn allt og ég talaði svo mjög opin um mín vandræði (innri kynfæri, ekkert píkusamhengi), en var allan tíman viss um að ég þyrfti að setjast upp í þennan hvíta stól með tilheyrandi statífum fyrir fæturnar með píkuna í brjóst-hæð við kvennsa. Og hvað ætli kvennsinn hugsi!?

En svo sagði kvennsi að hún vildi sjá mig aftur eftir einhverjar vikur, engin skoðun í þetta sinn! Og ég sem var orðin nokkuð forvitin, varð frekar vonsvikin. Nú þurfti ég að bíða í nokkrar vikur enn til að vita hvernig þessi ansans skoðun fer fram, semsagt meiri stress!

Ég hafði valið kvenkyns – lækni, enda algjörlega út í hött að velja að ásettu ráði einhvern karlmann til að skoða mínu píku. Nei takk! Og afhverju í ósköpunum ætti karlmaður að vilja skoða svona margar píkur!?

Anyway. Fór í skoðun nokkrum vikum seinna, og viti menn – það var EKKERT mál! Og í dag, eftir margar skoðanir er ekkert öðruvísi að fara til kvennsa en tannsa.

Og svo þroskaðist ég. Og fékk áhuga á píkum, kynfærum, og  öllu því sem fylgir! (þó ekki kynlífslega séð). Og svo fékk ég áhugann á náminu mínu – og meira áhuga á ljósfræðinám.
Og svo byrjaði ég í hjúkrunarnámi. Ég titraði þegar ég átti að þvo rúmliggjandi konu í fyrsta sinn. Ekki að ég hafði ekki séð píku áður, en nú átti ÉG að þrífa hennar kynfæri, en fannst samt verst að það hlýtur að vera meira erfitt fyrir konuna, en mig! Þetta er jú bara vinnan mín, en hennar píka, kynfæri. Píkuhræðslan óx af mér, sem betur fer.

Og úr því varð starfsnám á kvennsjúkdómadeild! Þar sem ég sé allskonar píkur. Víðar, þröngar, of stórir barmar, næstum - ósjáanlegir barmar, legsig. Og allan tíman stend ég við hliðiná karlkyns! kvennsa, án fordóma. Afhverju ætti hann ekki að hafa jafn mikinn áhuga á faginu, eins og ég? (eða öfugt).

En allra best finnst mér þegar fólk treystir mér fyrir þeirra vandamálum. Píkuvandamálum. Vinir, og meira að segja ákveðnir fjölskyldumeðlimir. Og ég set á mig faglegu – gleraugun, gleymi tengslum okkar í nokkrar mínútur og reyni að leiðbeina í rétta átt fyrir vandamálið. Og núna get ég sko sagst þekkja suma kannski aðeins of vel! ;)

Ég get næstum kallað mig ”flúent” í píkutali á dönsku, og ensku. Þarf að keep up the good work, og æfa mig smá meira í íslensku píkutali. Og þá eru allar brautir opnar.

Píkutal, píkutal! Get ég hjálpað?

Lífsstílsbreytingar

Ætla að viðurkenna að ég íhuga stundum hvort ég sé geðveik. Finnst stundum allir hvíslast, hlæja, benda á mig vegna þess að ég er feit! Hefur háð mér svo mikið seinasta 1,5árið að ég hef ekki mætt í afmæli, boð, innflutningspartý ... og sumt af þessu hjá fólki sem mér þykir ótrúlega vænt um. Ástæða: Finn ekki föt, ég er of feit (þann daginn), fólk á ekki að sjá mig borða og hræðsla við hvað aðrir hugsa!?

Er orðin svooooo þreytt á því, og kvíði þvílíkt að enda á að hætta við brúðkaup bestu vinkonu minnar eftir 1ár! Veit alveg að þrátt fyrir (mörg) aukakíló get ég alveg litið vel út - og ótrúlegt en satt finnst mér ég líta vel út svona inn á milli! Verst finnst mér að ég er föst í að "ef ég grennist - breytist allt". Áttaði mig svo á um daginn, þegar ég skoðaði myndir frá Berlín, að þá var hugsunin mín ekkert öðruvísi í dag þó ég hafi verið léttari (og ótrúlega fín, þrátt fyrir að vera ekki í kjörþyngd, þó ég segi sjálf frá!) 

Eeeeen. minni kg. fjöldi myndi ekki skaða sjálfsálitið á neinn hátt: 

Hef frá því ég man eftir mér verið megrun, lífsstílsbreytingu, átaki etc. og er að sjálfsögðu drulluþreytt á að hafa samviskubit yfir ÖLLU sem ég borða. Seinasta aðgerð var hóp ræktarprógram ... sem var æðislegt.

Byrjaði í desember, rétt fyrir jól! Var algjörlega tilbúin, nú átti allt að gerast (svipað og öll hin 300skiptin sem ég hef prufað eitthvað nýtt). Jólin komu og ég stóð mig bara nokkuð vel, án þess að sleppa öllu. Fór á æfingu 2x í viku og byrjaði svo á fullu í ræktinni í janúar. Í enda janúar hafði ég rifið af mér 4% fitu og var rosalega stolt og ætlaði að sjálfssögðu að standa mig svona vel í laangan tíma.
EN
Daginn eftir fékk ég mér súkkulaði og var þá búin að eyðileggja allt! - að mér fannst. Febrúar og hálfur mars fóru í át og nokkur auka kg en ég hélt áfram í prógramminu 2x í viku - en skráði mig úr ræktinni þar sem ég mætti ekkert ....
Restin af mars tók ég mig saman, og við "loka-prógrams dag" í gær vóg ég 400gr! minna en við fyrstu vigtun í desember. Result: Ég vissi upp á mig sökina og pretendaði "mér er alveg sama", alveg þar til ég kom heim og varð drullufúl út í sjálfa mig eins og alltaf!

Byrjaði á ákveðnum lyfjum í enda febrúar. Aukaverkanir eru æðislegar: Engin sykurþörf, og "mæthedsfornemmelsen" er til staðar (er annars ekki). Seinustu 3 vikurnar hef ég ekki fundið fyrir neinni sykurþörf, og því tilvalið að hætta að borða allt þetta óholla! En hvað gerði Lena!? Hélt í gamla vanann og borðaði súkkulaði (kaupi ekki annað nammi, elska súkkulaði!) ca 4-5x á viku!! 

Fór svo í tékk í gær, hvernig virka lyfin!? Æðislega, gera allt gott, og ég get ekki kvartað yfir aukaverkunum ... ef ég bara gæti hætt þessum leiðinlega vana mínum!! Og viti menn. Einum tíma seinna var ég tilbúin að takast á við áskorun frá læknanemanum sem ég talaði við. Ekkert súkkulaði nema páskaeggið mitt ( - ef ég LOFA að hafa ekkert samviskubit yfir því!) til næsta tékk (miðjan maí). 
Er semsagt á 2.degi núna, og er skemmtilega fúl og leiðinleg! Ekki einu sinni maðurinn minn nennir mér í dag, skil hann reyndarósköp vel; held ég myndi ekki nenna mér sjálf ef ég hefði val. 

En allavega. Vantar hugmyndir að einhverri íþrótt sem ég nenni!? 

Og þó ég hafi verið ótrúlega sæt og fín í dag (og í kvöld!), þá er ég bara pínulítið mikið þreytt á sjálfri mér inn á milli! 

Óver and át - ætla fá mér fínber! Og halda áfram með fínu "kaldhæðnisritgerðina" mína um lífsstílsbreytingar hjá fólki sem velur hjáveituaðgerð! 

Lena 

p.s.  gæti sko alveg pirrað mig meira á sjálfri mér! Á það bara ekki skilið í dag ;) 

 

Elsku jól, komdu fljótt!

Í fyrsta sinn ætla ég að vera heima um jólin! Ég hef alltaf sagt að ég var heima í fyrra – enda heima á Íslandi, en núna ætla ég að vera heima heima. Mitt heimili, mín húsgögn, mitt jólaskraut, mín jól!

Planið var alltaf að vinna kvöldið 24.des, en þar sem einhver önnur vildi líka vinna skiptum við deginum niður og ég vinn til klukkan 1 þann daginn. Ég fæ það hlutverk að hjálpa fólkinu að klæða sig í það fínasta, fá börn og barnabörn, systkini og foreldra í heimsókn á deildina og fá fólkið til að borða og drekka yfir daginn, í stað þess að ”geyma” pláss til að borða vel um kvöldið.  Ég fæ að syngja jólalög, pússla, klippa út jólaskraut, horfa á jólamynd – og það besta; Ég verð til staðar til að ”make a difference” fyrir þau sem eru án fjölskyldu og vina á jólunum ... og á þar með von á að eiga mín bestu jól. Og ekki versnar það, þar sem ég fæ sama hlutverk á jóladag og 2. í jólum!  

Jólin 2008 (árið sem ég sleppti jólunum) hélt ég því fram að það vantaði jólabarnið í mig. Ég held ég hafi fundið það síðustu jól, með fjölskyldum og vinum á Íslandi. Ekkert stress, bara eintóm jólagleði. Og þannig ætlar það að vera þessi jól líka, í þetta sinn með Ato á aðfangadagskvöld, með jólaljós, heitt kakó / glögg, kerti og jólatónlist ... og með stórfjölskyldunni í jólaanda! 

Ég get ekki beðið! 

og á íslensku ...

Finnst vanta í greinina að þarna sé hægt að finna bækur á mörgum tungumálum - þar á meðal íslensku.

 Þetta er eitt besta bókasafn sem ég hef komið á - og var næstum nauðsyn fyrir mig í sumar þar sem ég hékk í marga marga tíma á flugvellinum! Takk Schiphol! :)

Fyrsta flugvallarbókasafnið