Veikindi - vinna

Er svooo pirruð út í vinnuna mína núna!

Ég fékk sýkingu í líkamann 8.maí, sem seinna fór í blóðið. Ég lá á spítala frá aðfaranótt laugardags til eftir hádegi á mánudegi. Ég var alveg búin á því þegar ég kom heim og átti bara að liggja út af í einhverja daga og helst ekkert á flakki um íbúðina (og hvað þá úti). Ég hætti mér 3x út í búð (Sem er við hliðiná húsinu mínu)og var annars bara heima. 

Ég átti að vinna á fimmtudeginum og helgina eftir, hafði ekki farið í starfsnámið mitt þriðjudag og miðvikudag en þar sem verkirnir, hiti og slappleiki var alveg úr líkamanum á miðvikudeginum var ég tilbúin í vinnuna á fimmtudeginum. EN hlutirnir breyttust og ég var með rosalega verki þegar ég vaknaði á fimmtudagsmorgninum og eftir mikla hugsun hringdi ég mig inn veika, og ákvað með þeirri sem ég talaði við að ég myndi hringja föstudagsmorgun EF ég kæmi í vinnuna um helgina - bara svona eins og venjulega þegar maður er veikur; maður hringir í vinnuna þegar maður er frískur aftur, seinast fyrir hádegi deginum áður en maður á að vinna (til að halda þeirri vagt). 

Verkirnir mögnuðust með deginum og ég fékk hausverk með þannig var sátt við að hafa ekki farið í vinnuna (Samviskubitið að naga mig áður). Verkjalyfin virkuðu svo greinilega eitthvað því ég var góð aftur rétt eftir hádegi, þá klár til að að fara í "intro" í starfsnámið mitt á föstudeginum.

NEMA, ég varð veik aftur fimmtudagskvöldið, gat ekki hreyft mig og grét af sársauka en þó hitalaus þannig hringdi ekki upp á spítala. Róaðist svo aðeins þegar Ato kom heim um miðnætti og náði svo að sofna um og yfir 2 leytið. ... að sjálfsögðu hringdi ég mig inn veika í starfsnámið, og hringdi EKKI í vinnuna, þar sem ég gæti/ætlaði ekki að mæta til vinnu yfir helgina, vildi frekar slappa af og ná öllu úr líkamanum áður en ég byrjaði í starfsnáminu mínu á mánudeginum (seinasta). 

Engir verkir yfir helgina, og ég náði mér á gott ról á ný, og tilbúin í daglega rútínu aftur, og hefur allt gengið frekar vel síðan þá .. 

Þar til ég hringdi í vinnuna mína í gær! Langaði að gráta eftir á ... fékk þvílíkar skammir fyrir að hafa EYÐILAGT þeirra helgi, engan vegin nægt starfsfólk í vinnunni um helgina - og það væri mér að kenna því ég hefði EKKI hringt á föstudeginum! Ég reyndi að útskýra fyrir bossinum að ég og sú sem ég talaði við hefðum talað um að ég myndi hringja EF ég kæmi, annars ekki, og það hafi greinilega verið einhver misskilningur um það - þar sem hún vil meina að ég myndi hringja sama hvað. 

Þá NEITAR hún að það gæti hafa orðið misskilningur, konan væri viss um að ég hafi sagt þetta og þetta. Að auki vildi hún meina að ég myndi  hugsa hvort þessi vinna væri fyrir mig, þar sem ég gæti greinilega ekki mætt þegar ég átti að vera í vinnunni. 

Eins og ég hef dýrkað vinnuna mína, þá eyðilagði þetta samtal allt, og núna hugsa ég ekki um annað hvað næstu 6helgar í röð + 3 vikur í sumar verða "skemmtilegar" í vinnunni.

 

Ég ætla hætta eftir sumarið ..... sem betur fer. 

 

 

 

Yndislegt!

Síðan ég var lítil hef ég átt mér stóra og litla drauma, og reynt mitt besta að láta verða úr þeim – sem hefur gengið fram úr öllum vonum.

“Litlir” draumar voru að fara í Hraðbraut, flytja til DK og fara í skóla, vinna með börnum, sjálfboðaliði, læra nýtt tungumál og ferðast. Ég kláraði Hraðbraut, vann eitt sumar sem sjálfboðaliði í sumarbúðum fyrir born, var aupair í eitt ár og byrjaði í skóla í DK – og ferðaðist um Evrópu. Man ekki eftir einhverjum draum eða ósk sem ég hef ekki látið verða úr nema þeir draumar sem ég hef ætlað mér að upplifa eftir nám.

Fyrsti og stærsti draumurinn var að verða læknir, sem í raun fól í sér að hjálpa fólki. Var um 9 ára þegar sá draumur kom, sem í raun hafði ekkert að styðjast við – ég þekkti enga lækna eða aðra innan um heilsugeirans, né sjálf komið mikið nálægt heilsustarfi.

Þegar ég flutti svo til DK, minnkaði læknisnáms-áhuginn alveg rosalega, þó að hluta til því það er erfitt að komast í námið. Eftir mikla umhugsun um námið og framtíð ákvað ég að reyna ekki að komast inn. (Ég trúi að ef viljinn er fyrir hendi, er allt hægt). Áhuginn á að vera til staðar fyrir fólk var meiri en að sjúkdómsgreina það;og einskonar vélmennavinna, og enginn áhugi  að komast fyrst úr námi eftir minnst 6 ár.  Fyrsta hugsun var þá að fara í hjúkrun, en fannst hálf erfitt að sætta mig við að ”stefna” lægra en áður og launin heilla nú ekki beint í hjúkrunarstarfi.  Í nokkra mánuði flakkaði ég svo á milli ensku, sögu, tungumál, og fleiri náma, en sá ekki fram á neitt starf. Rétt áður en ég sendi svo umsókn breytti ég yfir í hjúkkuna – og núna 2árum seinna veit ég að ég valdi rétt.

Fyrsti árið var ótrúlega erfitt fyrir mig. Ég átti rosalega erfitt með að mingla við stelpurnar í bekknum, átti erfitt með að ná almennilegum tökum á tungumálinu og var (er) glötuð á félagslega sviðinu. Ég skánaði nú sem betur fer í fyrsta starfsnáminu – og með betri tökum á dönskunni fylgdi betri færni á félagslegu hliðinni, en vantar samt þvílíkt ennþá. Sem betur fer hjálpaði rosalega að eiga 2 vinkonur sem ég kynntist þegar ég var aupair. Þær fluttu svo báðar í mars, ... og ég var ein – þangað til ég kynntist Ato ;) Þegar ég byrjaði svo á 2.árinu í skólanum eignaðist ég loksins mínar vinkonur! Og ég byrjaði að vinna, og síðan þá hefur allt gengið eins og í sögu, og ég met nám og  sérstaklega vinnuna rosalega vel.

.... Allar æðislegu sögurnar sem ég hef fengið að heyra, fylgjast með heilu fjölskyldunum dafna – og hin hliðin, sorg við dauðsfall. Haldið í hendina á seinustu stund fólks, kvatt fólk – það sem náði því stigi að komast heim, og hinum sem eyddu seinustu dögunum með okkur þar sem við gerðum það besta til að gera dagana bærilega, hlustað á fólk hrósa fjölskyldu sinni, segja frá lífinu sínu, ákvarðanir um afhverju þeirra tími sé komin, og það besta; fengið þakkir frá fólki fyrir tímann (minn) sem ég gaf þeim.

Ég hef lært að meta lífið á allt annan hátt, þakka fyrir það sem ég hef og hlakka til að takast á við stærri verkefni í lífinu ásamt því að kynnast öðrum hliðum lífsins, í gegnum mínar upplifanir og frásögnum annarra.